Sprzeciw wobec likwidowania zbędnych zawodów (zwany też luddyzmem) jest obecny w społeczeństwach od kiedy pojawiły się pierwsze techniki automatyzacyjne.

Niezależnie czy chodziło o proste maszyny tkackie, parowe czy komputery, zawsze pojawiały się irracjonalne głosy sprzeciwu, które stały za utrzymywaniem bezsensownych zawodów dla samego ich utrzymania - "bo co jeśli ludzie stracą pracę?".

Co wtedy? Znajdą inną.

Oczywiście nie oznacza to, że powinno ich się z góry wyrzucić na bruk. Nie tyle, że jest to niemoralne, to zwyczajnie głupie - to marnowanie etatów i ich potencjału.

Ostatnio ktoś w komentarzach napisał mi, że kasjerce zagrożonej zastąpieniem przez kasy samoobsługowe "powinienem powiedzieć w twarz, że straci pracę" i wtedy zrozumiałym pozycję luddystycznej strony.

Problem leży w tym, że nie tyle, że prawdopodobnie pracy nie straci, to sama będzie mogła się zająć mniej powtarzalnymi/niezastępowalnymi czynnościami, co uczyni jej pracę przyjemniejszą.

Sklep dzięki automatyzacji powiększy swoją powierzchnię i będzie potrzebował więcej osób do wykładania towaru, zarządzania nim, sprzątania czy asystowania w zakupach.

Pracy nikt nie straci, ale zawody się zmienią. Będą coraz bardziej skupione na człowieku i nierutynowych czynnościach, na wartości ludzkiej kreatywności i empatii - niezastępowalnej przez automatyzacje czy AI.

W tym kierunku idziemy od setek lat. Dopiero gdy ludzkość automatyzowala produkcję żywności, mogliśmy stworzyć społeczeństwa przemysłowe. Gdy zautomatyzowaliśmy przemysł, pojawiła się przestrzeń na społeczeństwa oparte na usługach.

Dzisiaj jesteśmy u progu automatyzacji wielu usług i stworzeniu przestrzeni do czegoś nowego - społeczeństw kreatywnych. Od setek lat na tym zyskujemy, ogromnie podnosząc średni poziom życia w każdej dekadzie.

Dlatego im szybciej zostaniemy zastąpieni, tym lepiej. Wyróżnikiem naszego gatunku jest kreatywność, to ona powinna być naszym fundamentalnym celem i teraz mamy szansę by do niego dążyć jeszcze szybciej.